Een Russische zangeres op high heels

Het was een gedoe van nerveuze organisatoren die in en uit liepen. Ik had op het laatste moment de vleugel moeten komen stemmen. Ze kwam laat, erg laat de zaal binnen. Toch niet ongebruikelijk voor vedettes. Maar daar was ze. Adembenemend, zelfbewust en bescheiden. Een combinatie die je niet vaak tegenkomt. Ik zat in de luwte op de voorste rij op de laatste stoel aan de rechterkant.

Ze begon met het maken van excuses. Haar begeleider op de piano was om een of ander reden niet komen opdraven. Om het nog erger te maken was haar eigen gitaar waar ze zelf op zou spelen niet meegekomen met het vliegtuig. Ze moest zich dus zien te redden op een in de haast geleende gitaar die niet te stemmen was.

Na een hoop gepruts met de geleende gitaar opende ze haar stem en zong een kinderliedje uit haar geboortestreek. Het was onverwacht en meteen raak. Ik werd terstond meegevoerd naar iets diep in mezelf waar ik niet vaak kom. Je weet nooit waar de emotie vandaan komt. Hij is altijd verborgen en hij zoekt jou op. Ik moest mezelf herpakken en ernstig toespreken om een gênante vertoning te voorkomen.

De zangeres deed de gitaar aan de kant. Er was geen eer aan te behalen, zei ze. Na nogmaals haar excuses te hebben gemaakt zou ze zichzelf dan maar begeleiden op de vleugel, ondanks dat ze al in geen jaren meer piano had gespeeld. Of dit helemaal waar was betwijfel ik achteraf.

Ze liep naar de grand en deed ten overstaande van het publiek haar high heels uit en nam plaats achter de vleugel. Ze had niets van haar grootte ingeboet. Het werd een onvergetelijk concert.

Na het laatste nummer boog ze voor haar publiek op haar bloten voeten.

Ik had graag voor háár gebogen.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *